Historia mojego odejścia (cz. IV)

8 czerwca 2012 by redoctobermsz 17 Komentarzy

Jest rok 2009. Szukałem w Internecie zdjęć z prywatnego klubu Bohemian Grove (kontrowersyjnego miejsca spotkań masońskiej elity w USA) i takowe znalazłem. Następnie wysłałem je jako ciekawostkę do Krzysztofa (z którym poznaliśmy się na szkoleniu starszych w Ozimku w r. 1998), nie analizując strony, na której się znajdowały http://www.zbawienie.com/. Co zrobił Krzysztof? Dokładnie przeanalizował stronę (a była to tzw. strona zakazana) i znalazł w niej linki do innych stron "zakazanych". Wysłał mi też artykuł Krew i życie – w którym na temat tzw. kwestii krwi wypowiada się były członek Ciała Kierowniczego świadków Jehowy, Raymond Franz. …

18 V 2009 – Czytając ten artykuł od razu zorientowałem się, że nauczanie zakazu transfuzji krwi to zbrodnia – jednakże upewniłem się w tym definitywnie analizując broszurę Jak krew ratuje życie. Podzieliłem się wnioskami z Krzysztofem, a on z kolei znalazł i przysłał mi Kryzys sumienia z 1997 r. (w wersji elektronicznej).

19 V 2009 – Czytam Kryzys sumienia – a ponieważ historia to mój "konik", to po przeczytaniu tej książki moje 20-letnie zaufanie do organizacji prysło "jak bańka mydlana" – następnie omawiam z Krzysztofem myśli z tej książki.

20-31 V 2009 – Oprócz książki analizujemy strony poświęcone świadkom Jehowy, cały czas dzielimy się spostrzeżeniami z czytanych materiałów.
Zobaczyłem, jak zmieniono w NW werset Dz.Ap. 20:20 – i zrozumiałem, że Jezus i apostołowie głosili publicznie, ale nie od drzwi do drzwi. Przeanalizowałem dokładnie – wraz z kontekstem – Hebr. 10:25 i stwierdziłem, że obecne zebrania świadków Jehowy to nie ten rodzaj i charakter zebrań, jak Mistrza z uczniami w I w.n.e. – brak wymiany myśli między braćmi, brak bratniej atmosfery itp.
Podejmuję decyzję o zaprzestaniu chodzenia na zebrania i od domu do domu. Dokładnie w maju 1989r. zacząłem głoszenie "Prawdy" ze świadkami Jehowy – i wlaśnie minęło 20 lat…
Strasznie przeżywam uświadomienie sobie faktu, że te dwadzieścia lat poświęciłem religii, której funkcjonowanie uwłacza Bogu i Jezusowi. Aby zgasić emocje, któregoś wieczora wyruszam w kilkunasto-kilometrowy spacer po polach i lasach w mojej okolicy. Wróciłem w ciemnościach już opanowany, zmoczony deszczem, ale szczęśliwy. Czułem się jak młody lew – podczas tego spaceru podejmuję decyzję jak wyżej.

31 V 2009 – Pomimo podjętych decyzji pojechałem na moje ostatnie zebranie i złożyłem ostatnie sprawozdanie. Powodem było zaproszenie na obiad do braci po zebraniu, a z grzeczności nie chciałem odmówić. Po zebraniu poprosiłem brata odpowiedzialnego za literaturę, że chcę otrzymać leksykon Wnikliwe poznawanie Pism, a on ze zdziwieniem zapytał: "po co ci to?". Odpowiedziałem, że muszę się zanurzyć w Biblię jak radziecka atomówka (atomowa łódż podwodna). Przyniósł i powiedział: "tylko nie zanurz się tak, jak Czerwony Pażdziernik (najnowocześniejszy z unikalnym napędem atomowy okręt podwodny floty Północnej ZSRR w czasie dziewiczego rejsu patrolowego zostaje porwany przez oficerów tegoż okrętu i skierowany do USA – temat filmu Polowanie na Czerwony Pażdziernik – brawurowa ucieczka z totalitarnego ZSRR grupy radzieckich oficerów do wolnej Ameryki, zakończona sukcesem). Nie wiedzac tego, wypowiedział prorocze słowa – bo rzeczywiście zanurzyłem się jak Czerwony Pażdziernik i rozpocząłem podwodny rejs ku wolności.
Wychodząc z Sali Królestwa odwróciłem się i po raz ostatni spojrzałem na ten budynek, gdzie kiedyś pełniłem funkcję kierownika budowy (jak na kilkunastu innych budowach Sal w województwie). Wtedy dopiero uświadomiłem sobie, że zakończyłem 20-letni etap życia, a w chwilę póżniej wsiadłem do samochodu i odjechałem, aby już nigdy się tam nie znależć.
Kto by pomyślał, że historia z filmu będzie miała odbicie w moim życiu. Mogę sobie wyobrazić, co czuli oficerowie Czerwonego Pażdziernika, gdy po raz ostatni spoglądali na ośnieżone klify zatoki Poljarnyj – północną granicę ich wielkiej ojczyzny – by chwilę póżniej zanurzyć okręt i obrać kurs ku wybrzeżom wolności…
Ale to jeszcze nie koniec na ten dzień – przy obiedzie u braci poruszamy nowe tematy i omawiamy Psalmy 111 i 112. – bez "Strażnicy", tylko przy pomocy Biblii, z uwzględnieniem kontekstu i tła historycznego. Moi rozmówcy zapominają o "Strażnicy" i są pod wrażeniem tego, czego się dowiedzieli z samych psalmów, a nowe tematy wywołują niesamowite zaciekawienie.

01-27 VI 2009 – Dalsza analiza nabywanej wiedzy i dzielenie się wnioskami z Krzysztofem. Dodatkowo przeczytałem książkę 30 lat w niewoli Strażnicy w wersji elektronicznej.
W międzyczasie następuje nagłe zainteresowanie moją osobą. Niektórzy bracia z mojego zboru nagle aktywnie się mną zainteresowali, jak nigdy w przeciągu sześciu lat bytności w tym zborze: SMS-y, telefony, przeglądy posesji przez braci – przejeżdżali wolno obok domu i zawracali (dojazd do mojej posesji jest drogą ślepą). W każdą niedzielę po zebraniu chcieli mnie zastać w domu i zawsze jakieś auto stało pod bramą, ale ja ustawicznie unikałem z nimi kontaktu, wyjeżdżając z domu na cały dzień. Nie chciałem, aby mnie rozszyfrowali przed czasem. Wtedy nie zdążyłbym napisać i rozpowszechnić mojego listu o odejściu pt. Ostatnie credo.

28 VI 2009 – Wyjazd do Niemiec do rodziny.

3 VII 2009 – Znalazła nas przez "naszą klasę" siostra, którą znamy od 20-tu lat – przeprowadziłem z nią 3-godzinną rozmowę telefoniczną, gdzie wyszło na jaw, że wielu braci nie wierzy w podstawowe nauki Towarzystwa, a niektórzy to nawet ateiści.
Znajduję w Internecie wiele artykułów na temat powiązań Towarzystwa Strażnica z masonerią. Ponieważ przez kilka miesięcy w 2008 r. zajmowałem się tematem iluminatów i masonerii, znając cele tych tajnych stowarzyszeń zrozumiałem cel powstania Towarzystwa Strażnica – i m.in. z tego powodu podjąłem decyzje o odejściu z organizacji.

4 VII 2009 – Napisanie i wysłanie do kilkunastu braci z mojego zboru listu o odejściu pocztą elektroniczną – o godz. 13.00, kiedy była obsługa nadzorcy obwodu. Specjalnie dla tych, co "byli w temacie" i znali w/w film, e-mail był zatytułowany Czerwony Pażdziernik – żeby na tym przykładzie uświadomili sobie, co naprawde opuszczam.

5 VII 2009 – Rozmowa via Skype na temat mojego odejścia z bratem, który jest starszym w zborze i jednym z wieloletnich biskich przyjaciół. Wnioski z rozmowy były niesamowite – okazało się bowiem, że to strukturalny hipokryta i osoba niewierząca. Ta rozmowa dała mi wiele do myślenia.

6 VII 2009 – Godzina 20.00 – jeden ze starszych zboru instruuje cały zbór, aby nikt nie otwierał moich e-maili i nie czytał żadnej poczty ode mnie.

7 VII 2009 – Piszę list pożegnalny do mojego wieloletniego i bliskiego przyjaciela, z którym miałem przez 15 lat wspaniałą wymianę myśli. Oto jego treść:

Witaj!
Piszę do Ciebie ostatni list. Chce Ci podziękować za te kilkanaście lat przyjażni i dobrego towarzystwa. Dziękuję Ci też za to, że zainteresowałeś mnie tematem iluminatów – wiedza na ten temat pozwoliła mi ułożyć ostatni puzel i podjąć decyzję o rezygnacji. Ponadto przeczytanie książki Kryzys sumienia Raymonda Franza pozwoliło mi zrozumieć mechanizmy funkcjonowania organizacji i wykorzystać powyższą wiedzę.
Nie myśl, że porzucam Jehowę. Teraz Jehowa i Jego Słowo są mi tak bliscy, jak nigdy dotąd.
Myślę że już przeczytałeś list o mojej rezygnacji. Fakt, że od tego czasu nie mam od Ciebie odpowiedzi, odbieram jako "informację", że pozostałeś wierny organizacji.
Żegnaj, Mariusz
Wiesbaden dnia 07.07.2009

8 VII 2009 – Dzień przyjazdu do Polski.

9 VII 2009– O godz 14.00 zadzwoniłem do jednego ze starszych, że już jestem – zaproponowano mi komitet sądowniczy (22-letni starszy wykrzyczał to podniesionym, nienawistnym tonem) – odmówiłem. Wcześniej spotkałem żonę nadzorcy przewodniczącego – jak mnie zobaczyła, to jakby ujrzała ducha – tak była "przerażona"! (niech żyje poufność).
Wręczam list ostatnim osobom ze zboru. O godz. 17.10 otrzymuję telefon z informacją, że nie jestem już świadkiem Jehowy – brat użył sformuowania: "przychyliliśmy się do twojej prośby". Mimo, że w tej sprawie nie mieli już nic do powiedzenia, tym sformułowaniem chcieli podkreślić swoją władzę i za wszelka cenę zachować twarz… Czy to nie przypomina typowej postawy faryzeuszy z czasów Jezusa?
Godz. 18.00 – rozpoczyna się zebranie, na którym ogłoszono komunikat. Chwilę potem było "zajadłe" przemówienie o odstępcach – jak mi to póżniej przekazano. Przemówienie było z cyklu "potrzeby zboru" – nawet zmienili porządek zebrania i program, by każdy członek zboru był zorientowany, o kogo w przemówieniu chodzi. Przez kilka dni przed zebraniem starsi dopilnowywali, by wszyscy członkowie zboru byli w ten dzień na zebraniu, ponieważ – jak mówili – "będzie podany ważny komunikat".
Zaraz po 20.00 dostaję dwa telefony z informacją, co było na zebraniu (ze szczegółami) oraz zaproszenie na obiad na następny dzień do braci, którzy mnie dobrze znali. Zostałem przez nich powitany jak bohater narodowy i wywiązała się ciekawa dyskusja.
Kilka dni póżniej dwaj starsi odwiedzają Krzysztofa celem "sprawdzenia jego umysłu". Po zakończeniu rozmowy ze starszymi zadzwonił do mnie i pojechałem go odwiedzić. Poszło o "niewolnika" – używał argumentacji biblijnej i historycznej – na zakończenie powiedział, że mogą go wykluczyć, a jeśli chcą, to będą mieli następny list. Wyszli zdenerwowani, ale o dziwo dali mu spokój – chyba dlatego, że Krzysztof był nieaktywny od 9 lat i nie chcieli ujawnić (przez następny komunikat), że tak naprawdę nie jestem sam. Mam już nawet potwierdzenie, że jedna rodzina braci skorzystała z mojego listu i drąży temat dalej… Szukają towarzystwa spoza zboru – to też moi znajomi.
Okazuje się, że listem zainteresowali się ludzie nie będący świadkami Jehowy i różnymi kanałami dotarł nawet do polityków z sejmiku w moim województwie.

25 VII 2009 – Pierwsze spotkanie w tzy osoby poświęcone rozważaniom biblijnym – jakże odmienne i wartościowe! – byłem zbudowany, jak nigdy w ciągu 20-tu lat bytności w organizacji.
Tego typu spotkania są kontynuowane – każdy z nas rozważa Biblię indywidualnie, a spotkania służą podzieleniu się przemyśleniami. Są organizowane co jakiś czas, w zależności od potrzeb, po spotkaniu robimy notatki, aby wnioski "nie uciekły".
A co z głoszeniem? Teraz dopiero nauczam tego, co naprawdę uczy Biblia, a okazji jest, wbrew pozorom. dużo i wciąż pojawiają się nowe możliwości. Jestem mocno zaskoczony, że ludzie chcą słuchać…

Celem upublicznienia listu o odejściu było złamanie blokady informacyjnej, jaką organizacja nakłada na swoich członków – takie sprawy zawsze chcą załatwić po cichu, i są w tym celu szkoleni. Dla przykładu: syn jednego ze starszych, który wydrukował i przekazał list, miał "ostre uwagi" od swojego ojca na temat przeczytania mojego listu.
Drugim celem było danie świadectwa prawdzie tak, by osoby szczere zaczęły się nad tym wszystkim zastanawiać. Tu czas zrobi swoje… i już sa pierwsze efekty.

Podsumowanie
Organizacja ostro walczy z spadkiem liczebności, najwięksi jej wrogowie to upływ czasu i niezależna wiedza w Internecie. Postawili wszystko na jedną kartę: "jutro Armagedon" – i to jest "wózek", na którym chcą jechać, utrzymując organizację i łapiąc kolejne ofiary psychomanipulacji. Jednakże w swoim rozwoju minęli "punkt krytyczny", po którym już się nie rozwijają. Dlatego – aby dalej rozwadniać chrześcijaństwo w Polsce – masoni wprowadzają następną sektę, Różokrzyżowców – ci zaś mają chodzić po domach jak świadkowie Jehowy… W chwili obecnej budowane jest ich centrum pod Wieluniem. Powyższe informacje są potwierdzone.
Na koniec ciekawostka: latem moja żona znalazła na rosyjskojęzycznej stronie opisującej świadków Jehowy informację, że tych, co odeszli z organizacji z powodów doktrynalnych, zbór nadal śledzi. Myślałem, że to bzdury, ale okazało się prawdą – co jakiś czas auta mieszkających w okolicy świadków bardzo wolno przejeżdżają wzdłuż mojej posesji i zawracają w ten sam sposób…

Mariusz Szczytyński